آنانكه از صبح شنبه 30 خرداد به خيابان آمدند اما از جنس ديگرى بودند و خواستشان اعتقادى عميقتر از آن بود كه به حرف كسى گوش سپارند كه هم او را اصل ماجراي تقلب و هم نماد زنده فاشيسم ميدانستند. هزاران زن و مرد و جوان و سالخورده در حالى پاى به ميدان انقلاب تهران گذاردند كه حكم تيرشان را ظهر روز پيشين، بر منبر نماز جمعه تهران صادر كرده بودند. روزى حماسى بود 30 خرداد كه در تاريخ آزاديخواهى ثبت خواهد شد و باقى خواهد ماند. در آن روز بسيارى به خون كشيده شدند، بسيارى مورد ضرب و شتم نيروهاى سركوب قرار گرفتند و بسيارى ديگر بازداشت شدند. در آن روز براى اولين بار ملت به كوچه ها و مسيرهاى موازى راسته خيابان انقلاب-آزادى متمايل گرديدند و براى اولين بار در چند نقطه مانند ميدان توحيد، رويارويى مستقيم بين مردم و نيروهاى حكومتى شكل گرفت و مردم براى اولين بار بجاى گريختن، با مبارزه راه گشودند و به ادامه مسير پرداختند. در اين ميان، در حركتى كور از جانب حكومت و در دل مردم، شليكهايى هم به قصد ايجاد جو رعب و وحشت صورت ميپذيرفت تا با كشتار بى هدف بتوانند مردم را به اصطلاح بترسانند و آنها را متفرق كنند و يكى از اين تيرها قفسه سينه دخترى را نشان گرفت كه صحنه شهادت سريع او در مقابل دوربين شهروند-خبرنگاران، به فاصله چند ساعت جهان را در بهت و خشم فروبرد. ندا بر زمين افتاد و در ميان فريادهاى "ندا بمان" رفت و نماند. اما آن فرياد " ندا بمان " ماند. ندا ماند. ندا خاموش نشد و اكنون پس از گذشت يكسال از آن روز نحس، نداى ملت ايران همچنان نفى فاشيسم را فرياد ميكند و همچنان يك واژه جادويى را مطالبه مينمايد. واژه زيباى " آزادى " را. نداى ملت ايران جاودانه شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر